Byliśmy razem prawie trzy lata, a teraz się rozstaliśmy, przygotowuję się do przeprowadzki. Od momentu, gdy powiedziałam mu, że chcę się rozstać, ciągle płaczę. Czasami czuję, że w tej relacji bardziej odgrywałam rolę chłopaka. W tym wieku zawsze uważałam, że zarabianie pieniędzy i rozwój są najważniejszymi celami, on myśli inaczej. Uważa, że nie dbam o jego uczucia, czasami kłóciliśmy się o te sprawy, byliśmy bezsilni. Później byłam zmęczona, czułam, że nie potrafię zadbać o jego uczucia, więc zaproponowałam rozstanie, ale on się nie zgodził. I tak minął kolejny rok, oboje czuliśmy się źle, ale on zawsze mówił, że skoro byliśmy razem tak długo, to wystarczy, że się dostosujemy. Ja jednak czułam, że to nie działa. Ja idę do przodu, a on stoi w miejscu, a nawet cofa się. Moje poczucie niższości staje się coraz silniejsze. Poczucie niższości nie jest czymś, co można rozwiązać pocieszaniem. Czasami dawałam mu rady, ale on wciąż chciał głęboko zakorzenić się w swojej strefie komfortu. Nie wiem, czy ludzie zawsze myślą, że mogą się podnieść, nie biorąc pod uwagę otoczenia. Poprzednie rozstania można było nazwać drobnymi kłótniami, za każdym razem miękłam i wracałam, ale zauważyłam, że zawsze kłóciliśmy się o te same sprawy. Ale nie jesteśmy już młodzi, nie chcę się żenić, więc nie chcę go opóźniać. Dla mnie relacja nie jest priorytetem. Nowe otoczenie, nowy początek.

Płacz w tekście to jego płacz, ja nie płakałem, mam wrażenie, że jestem uwolniony, że jestem wolny.