Ik schreef dit op mijn verjaardag eerder deze week als een herinnering: Oh, dankbaarheid! Wat zou ik in jou kunnen vinden. Je wacht op mij. Je herinnert me. Je biedt me alles wat ik nodig heb. Op dagen zoals vandaag ontmoet ik je moeitelozer. Er is veel om blij om te zijn. Ik ben tevreden. Ik veronderstel dat deze tijd van het jaar is wanneer ik het dichtst bij jou kom. Een paar weken eind november en begin december, en hopelijk tot het einde van deze maand en in de overgang van het jaar, wanneer ik naast je kan zitten. Je biedt zo'n overvloed. De put is bodemloos. En vaak verwaarloos ik je nog steeds. Ik vergeet te kijken. Wanneer je moeilijk te vinden bent, moet ik me herinneren dat ik je alleen maar in bestaan hoef te spreken zodat je van mij kunt worden. Zoals inspiratie, kom je voort uit actie, niet uit geduld. Je opent me. Natuurlijk is het gemakkelijker om je te vinden wanneer mijn hart al open is. Maar ik mag niet vergeten: jij bent vaak de sleutel die de deuren naar mijn hart nodig hebben. Je bent een instrument dat ik alleen kan bespelen. Je geluid is dan intiem, een verwarmend gefluister. Het stijgt in mij. Je bent ook het geluid dat we samen maken. Je vorm en textuur zijn dan anders, maar net zo zoet. Het weerkaatst en verdiept onze harmonieën. Onze stemmen stijgen om beurten. En onze harten samen met hen. Je bent zwaar en licht. Ik vind je op lage, eenvoudige plaatsen. Ik herinner je met kleine genoegens en lichte glimlachen. Ik vind je in het hoogste sublieme, wanneer schoonheid geen woorden heeft. Ik herinner je in het aangezicht van glorie. Stil, levendig, genereus, leid je me op de lange reis naar huis.