Niets zal mijn humeur verpesten. Niet eens een agent die op het autoraam klopt, of haar die extra contant geld eist voor de extra tijd omdat mijn Zoloft me tegenhoudt om af te ronden. Maar op een gegeven moment namen we een pauze en eindigde ik op de een of andere manier in een existentiële nihilistische tirade over hoe niets ertoe doet, en ze eiste dat ik haar terug naar het daklozenonderkomen zou rijden.