"Deel je geluk met de wereld." Duh, toch? Dat is wat basis b***h spul. Maar onlangs zei een boeddhistische non dit tegen me op een soort van wetende manier en het verandert mijn leven Ik realiseerde me dat ik vaak niet alleen mijn geluk verberg, maar het actief onderdruk. Ik doe dit om erbij te horen, om verbinding te maken met de tijdgeest. En de tijdgeest van vandaag heeft het bijna beledigend gemaakt om gelukkig te zijn "Ben je gelukkig? Wat is er met de oorlog? En misaligned AI? En Tr*mp???" Gelukkig zijn is op dit moment niet cool in de academische wereld, onder liberalen, onder humanisten, en in de kunstkringen. Het is cringe in veel delen van NYC en op Twitter. Dus merkte ik dat wanneer ik glimlachend door de straten loop, ik me begin te voelen als iemand die niet meer in contact is Deze non wees er echter op dat als je je geluk niet deelt, als je je beker niet laat overstromen, je andere mensen iets ontneemt dat hen kan verlichten Niemand wil gezien worden als naïef, spiritueel omzeilend, of de verschrikkingen van de wereld aan de kant schuivend. Maar een volwassen vorm van geluk, eentje die deze verschrikkingen erkent, en die straalt ondanks hen...? dat lijkt me precies het soort ding dat we nu nodig hebben.