Ik word altijd een beetje nerveus als publieke intellectuelen later in het leven een diepe interesse in de sterfelijkheid ontwikkelen. Het is een veelvoorkomende ontwikkeling, en eentje die niet zo goed valt bij de gewone mensen. Je ziet dit vaak bij religieuze bekeringen, waar iedereen blij is om iemand nieuw te verwelkomen; het is prachtig hoe serieus sommige bekeerlingen een geloof nemen. Maar het is gemakkelijk te vergeten dat ze zes maanden geleden nog met bepaalde ideeën aan het worstelen waren, terwijl de stillere mensen die van wieg tot graf gaan, een leven lang in die ideeën hebben gemarineerd. Wijsheid komt met de tijd. En de luidste, meest vurigste stemmen vergeten vaak dat.

Ik subtweet enkele publieke en zeer irritante moralisten die vandaag aan het kletsen zijn, maar een grappig gerelateerd verhaal: een Anglicaanse priester bekeerde zich tot het katholicisme in mijn stad en de Kerk stond hem toe zijn vrouw te houden. Hij was een soort invallende rondreizende priester, aardige vent. Elke keer dat hij de Mis in mijn kerk opdroeg, liep mijn vader weg tijdens de homilie en luisterde naar de autoradio. Hij was pissig dat hij die maas in de wet niet eerder had ontdekt voordat hij het seminarie verliet. Hij ging niet luisteren naar een nieuwe gast die het leven op de gemakkelijke manier leefde.