In de afgelopen weken zijn er verschillende hooggeprofileerde geschillen tussen teams en investeerders naar voren gekomen: terugbetalingsverzoeken voor instrumenten die historisch gezien als risicokapitaal werden behandeld, beëindigingsclausules gekoppeld aan vaste lanceringstijdlijnen, SAFEs gecombineerd met advies- of vergoedingsregelingen om waarderingsverschillen aan te pakken, lockup-structuren die verschillende liquiditeitstijdlijnen voor verschillende partijen opleveren, enz. Op het eerste gezicht lijkt elk incident een eenmalige controverse. Verschillende investeerders, verschillende projecten, verschillende contexten. Maar als je zelfs maar iets verder uitzoomt, wijzen ze allemaal op dezelfde structurele ineenstorting: onze incentivesystemen zijn niet langer afgestemd op de economische realiteit van de markt waarin we opereren. Dit is een van die momenten waarop denken vanuit eerste principes nuttig wordt. Als je de persoonlijkheden, de screenshots en de verontwaardigingscycli op sociale media wegneemt, blijft er een eenvoudige observatie over: elke deelnemer in het ecosysteem optimaliseert rationeel voor zijn eigen overleving binnen een systeem dat voornamelijk wordt gedreven door eigenbelang en zeer weinig regels. Dat is geen verhaal over "goede" of "slechte" actoren. Het is een verhaal over incentives. Projecten gedragen zich zoals oprichters doorgaans doen in berenmarkten: het beschermen van de runway, het uitstellen van lanceringen totdat bepaalde mijlpalen zijn bereikt, het prudent toewijzen van kapitaal en proberen niet de hele cap table weg te geven in het proces. Investeerders doen ook hun werk: het verminderen van risico's, het zoeken naar bescherming en het proberen te overbruggen van de kloof tussen de waarderingen die ze hebben betaald en de waarderingen die de markt nu bereid is te erkennen. Beurzen en market makers kijken ook naar zichzelf: risico's inprijzen, zich beschermen tegen volatiliteit en risico's verminderen waar mogelijk. Retail reageert zoals het meestal doet: vaak opererend met minder informatie en meer blootstelling dan institutionele deelnemers. Geen van deze gedragingen is irrationeel. Sterker nog, het verrassende is hoe lang de oude structuren standhielden. De SAFE, de SAFT, de adviesovereenkomst, de lockup, zelfs het idee van een TGE als een discrete "gebeurtenis" in plaats van een meerfasencontinuüm - al deze zijn voortgekomen uit een specifiek model van hoe projecten lanceren, ontwikkelen en gebruikers aantrekken. Dat model ging uit van drie dingen: vertrouwen, snelheid en liquiditeit. Vandaag de dag zijn alledrie veel meer beperkt dan die sjablonen voorzagen. Wat we nu zien is dus minder een morele mislukking dan een coördinatiefout. Een speltheoretische ineenstorting in een systeem dat stilletjes in de overlevingsmodus is verschoven. En wanneer dat gebeurt, is de schuld de gemakkelijkste maar minst interessante lens. De nuttigere vraag voor iedereen die op lange termijn in deze ruimte bouwt is: Welke incentives hebben deze gedragingen geproduceerd, en hoe herontwerpen we ze zodat geen enkele partij zich gedwongen voelt om langdurig vertrouwen in te ruilen voor kortetermijnoverleving? Totdat we die vraag eerlijk herzien, zullen deze geschillen geen afwijkingen zijn. Ze zullen signalen zijn die wijzen op een industrie die aan een structurele herontwerp toe is.