De Russische economie is veranderd in een gemilitariseerd, "twee-snelheden" systeem waarin het militair-industriële complex en oorlogshuur de groei ondersteunen door middelen uit de private sector en normale burgerlijke industrieën te onttrekken. De Russische economie en de Russische regio's worden in stand gehouden door de oorlog en staatsinkoop, terwijl de civiele sector en de meeste regio's in stagnatie vervallen. Stijgende inkomens en werkgelegenheid zijn in wezen een bubbel die is opgeblazen door federale uitgaven en een tekort aan arbeidskrachten, en tegen 2026 lopen regionale budgetten het risico in het rood te komen - wat betekent dat het beëindigen van de oorlog zonder diepgaande herstructurering vrijwel zeker een nieuwe, ernstige economische ineenstorting zal veroorzaken. De hervormingen en structurele veranderingen die nodig zijn om deze val te ontsnappen, zijn politiek buiten bereik voor het Kremlin. Als gevolg hiervan is het doel van het regime niet om een crisis te voorkomen, maar om een ineenstorting te vermijden: ▪️ verleng de "noch oorlog, noch vrede" modus binnen het land zo lang mogelijk terwijl hoge militaire uitgaven worden gehandhaafd; ▪️ intensifieer de handmatige herverdeling van middelen ten gunste van de defensiesector en "loyale" regio's; ▪️ verberg de verslechtering van de levensstandaard met statistieken en propaganda; ▪️ vertrouw op grijze exportschema's en gedeeltelijke sanctieverlichting zonder van koers te veranderen. In deze context is Moskou's interesse in "vredesonderhandelingen" geen poging om de oorlog te beëindigen, maar een poging om een gunstige pauze te waarborgen: de frontlinie en zijn territoriale veroveringen te bevriezen, gedeeltelijke sanctieverlichting te verkrijgen en tijd te kopen om de onvermijdelijke crisis uit te rekken in een lange, beheerde stagnatie van de oorlogseconomie.