Krampusnacht. Een nacht waarin een oude Europese angst weer tot leven komt. Lang voordat Kerstmis zachte lichten en zachte kerstliederen werd, waarschuwden ouders hun kinderen dat de winter niet alleen cadeaus bracht. Het bracht oordeel. Het bracht een wezen met hoorns, kettingen en een zak voor degenen die te ver van het pad waren afgedwaald. Krampus was niet bedoeld om te vermaken. Hij was de schaduw die de dorpen herinnerde aan hoe dun de lijn was tussen warmte en de kou die dodelijk is. Hij belichaamde de angst dat slechte keuzes gevolgen hebben, en dat niet alle monsters in het donker leven. Sommigen lopen naast heiligen, wachtend op de zwakken. Eeuwen later doen we alsof we hier boven zijn gegroeid. Alsof we gevolgen hebben vervangen door comfort. Maar elke 5 december laat Europa Krampus nog steeds de straten op. Maskers van geslagen hout. Koeienbellen donderend. Vonken vliegend van de schakelaars die over steen worden gesleept. Een herinnering dat elke cultuur ooit hetzelfde geloofde: Als je je donkere natuur lang genoeg negeert, komt het naar je op zoek. Dus de vraag is niet of Krampus echt is. De vraag is waarom het verhaal nog steeds waar aanvoelt.