Stel je voor dat Hamas naar een heel landschap van verwoeste buurten kan kijken, naar families die meer dan een jaar van de ene verwoeste wijk naar de andere zijn gedwongen, en toch concluderen dat de prioriteit is om zich vast te klampen aan hun wapens, omdat in hun rekensom het overleven van Gaza secundair is aan het behouden van hun eigen verhaal. Ze zien de dronebeelden, de afgevlakte straten die zich kilometers ver uitstrekken, de schuilplaatsen vol met mensen die alles zijn kwijtgeraakt, en toch blijft hun berekening bevroren op zijn plaats, omdat het toegeven van nederlaag voor hen ondraaglijker is dan te zien hoe de Strook in een woestenij verandert. Ze zouden liever toestaan dat Gaza tot iets onherkenbaars wordt verpletterd dan één eerlijke zin te spreken over de ramp die hun beslissingen naar de enclave hebben gebracht.